Paula Jorritsma Maakt Op 6 Maart Internationale Vrouwendag Deel Uit Van Het Forum Voor V&A.

Ik ben geboren in een rood nest waar met de paplepel werd ingegoten dat je deelt wat je hebt. De Vlaamse psychiater Dirk de Wachter verwoordt dat prachtig:  ‘Het zich zelfgenoegzaam terugtrekken in een waan dat alles in orde is, is niet wat ik zou noemen ‘bestaan’. ‘De verborgen tranen van de wereld’ (Levinas) niet zien, is niet normaal. Armoede, geweld, mishandeling, de miserie van vluchtelingen en de klimaatproblematiek zien en vervolgens tot engagement overgaan is de ware zin van het bestaan. Om dat te kunnen doen moet je het eerst zien, en er een beetje ongelukkig door zijn, dat klopt. Het is de ethische plicht van de gelukkige mens die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, zoals ik, om de lastigheid van de wereld te kennen en er iets mee te doen.’

Blijf knokken voor jezelf, voor de wereld, ook al weet je dat je een korreltje in de woestijn bent. En trek je niet teveel aan van wat mensen van je vinden. Naarmate ik ouder word, vind ik dat laatste een stuk eenvoudiger dan vroeger.

In 2014 deed Progressief Altena voor het eerst mee aan de gemeenteraadsverkiezingen. De slogan was en is nog steeds: ‘alleen ga je sneller, samen kom je verder.’ Daar geloof ik heilig in. De uitspraak kom je veel tegen in het Afrikaanse denken, waar ‘Ubuntu’ een gevleugeld begrip is. Dat denken is, anders dan het westerse,  niet gebaseerd op tegenstellingen, maar met de gedachte dat alles één is met twee kanten. Mannen en vrouwen zijn niet tegengesteld bijvoorbeeld maar vullen elkaar aan.

Samenwerken is niet allemaal één worden en hetzelfde doen. Het gaat erom dat er creativiteit ontstaat wanneer de verschillen op elkaar botsen en er daar iets gebeurt. Dan wordt het verschil een productieve factor. Uiteindelijk kom je toch weer uit bij de relatie tussen mensen. Het is het beste als iedereen van elkaar weet waar zij of hij goed in is en je op grond daarvan samenwerkt, dan accepteer je het verschil en respecteer je ieders bijdrage.

Onlangs waren we als college ‘op de hei’ en werd gevraagd in welke personen we ons herkenden op onze beste dag én op onze slechtste dag. Op tafel lagen afbeeldingen van bekende politici, sporters, popsterren en illustraties uit boeken. Ik hoefde niet lang na te denken; Pluk van de Petteflet representeert mijn gemoedstoestand op mijn beste dag: op pad met idealen!  Het leven blijven zien als een zoektocht. Je dingen blijven afvragen, je blijven verwonderen, dingen blijven doen. En op mijn slechtste dag ondervind ik de nadelen van het in de huid kruipen van Rupsje Nooitgenoeg. Er is zoveel te zien, te beleven en te doen! De troost: gelukkig wordt Rupsje Nooitgenoeg op een dag een prachtige vlinder!